thuiskomen en thuis weggaan

Hallo allemaal !

Ik heb zo'n vermoeden dat dit mijn laatste blogbericht zal zijn en dat misschien maar weinig mensen dit zullen lezen omdat mijn 'avontuur er nu toch op zit'. Toch even zeggen dat dat niet waar is! Avontuur-Honduras zit er misschien op, maar ik heb dingen meegemaakt en mensen ontmoet die ik nooit zal vergeten, zij zullen altijd deel van mij blijven, van de persoon die ik nu geworden ben. Ik ben ondertussen 2,5 dag thuis en het voelt vreemd aan terug te zijn. De 1e Belgische frietjes zijn gegeten, het 1e nachtje in mijn oude bedje- in de nieuwe slaapkamer-, de 1e keer onder een douche (hier stroomt het water veel harder op je neer),.. Het zijn kleine dingen die er mij toch telkens aan herinneren dat ik wel effectief een jaar ben weggeweest. Wc-papier IN de wc gooien is jarenlang een gewoonte geweest en nu moet ik daar plots weer aan wennen. Rolluiken die heel mijn kamer pikdonker maken is een leuke vervanging van het zelfgemaakte slaapmaskertje dat ik een heel jaar gebruikt heb, verschieten van het nieuwe deuntje van de nieuwe telefoon, de gordel moeten aandoen in de auto en effectief maar met 5 in een auto van 5 zitten en niet met nog 5 man extra, het water van de kraan durven drinken zonder er ziek van te worden,... Het lijken voor jullie misschien maar kleine onbenullige dingetjes, maar al die kleine dingetjes samen betekend dat het toch niet zo super eenvoudig is terug te zijn.
Plots begint ook de zoektocht naar een kot, inschrijven op de hogeschool, vakantieplannen maken, .. Kortom, mijn Belgische leven weer oppikken en aanpassen aan wie ik nu ben.
Mijn jaar in Honduras is zeker niet altijd even gemakkelijk geweest, maar ik kijk er met een erg positieve blik op terug, het is een jaar waarin ik oneindig veel dingen heb geleerd en sterker uit ben gekomen!
Nu eerst genieten van een Belgische zomer (het lijkt er toch op alsof ik de Hondurese zon heb meegenomen; hopen dat dat zo blijft!) en daarna begint weer een nieuw hoofdstuk!
Dankjewel aan alle trouwe lezers, aan alle pakjes of kaartjes zenders, aan iedereen die eens een mailtje stuurde om te vragen hoe het nog met mij ging, voor alle berichtjes op facebook, voor alle uren op skype,...

Jellemieke

I'm coming home..

Hallo !


Wow..  Mijn laatste blogbericht voor vertrek is er sneller aangekomen dan ik dacht.
De laatste weken en dagen zijn voorbij gevlogen, maar ik heb er enorm van genoten! Sinds vorige week woensdag ben ik begonnen met elke dag van personen afscheid te nemen. Woensdag is Massiel, een vriendin van school bij mij thuis langsgekomen. Donderdag ben ik iets gaan drinken met Daniel en Angiee, ook vrienden van school, vrijdag met Acosta, Mini en Anahi, zaterdag met Josue, zondag met Juan, maandag met Leo en morgen met Angiee en Chobeto. Ik kan jullie verzekeren dat het allemaal niet zo gemakkelijk was, maar wat moet dat moet.. Ik kijk echt heel erg dubbel naar mijn thuiskomst toe. Denk dat ik een omgekeerde cultuurshock zal beleven: het eten, het geld, de waardes en normen, mijn vrienden, familie, omgeving, ... Zelfs op de fiets stappen en naar de bakker een brood gaan kopen zal een 'heraanpassing' zijn, hier zou je gewoon om de hoek naar de pulperia stappen en daar je brood kopen. Ik heb van iedereen afscheid genomen, maar het laatste afscheid wordt zeker een van de moeilijkste: mijn familie. Ik heb hier een jaar gewoond en meteen vanaf dag 1 werd ik opgenomen in het gezin. Ik heb ontzettend mooie en unieke belevenissen met hen meegemaakt en ben hen echt ongelofelijk dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben, ondanks de cultuurverschillen die op momenten toch wel botsten.
Ik heb de afgelopen dagen nog proberen te genieten van alle kleine dingetjes:
- in een overvolle rapidito (busje voor 15 man) met 25 op elkaar gepropt zitten
- een ooooverheerlijk drankje en stuk taart gaan eten in Jireth, mijn favoriete theehuisje hier
- nog een laatste keer baleadas of tortillas con quesillo of die overheerlijke platanos of frijoles eten
- afspreken met mijn vrienden
- nog een laatste foto trekken van mijn gitaar, die ik met pijn in het hart verkocht heb..
- als een toerist in mijn eigen stad rondlopen en goed veel foto's trekken
-...
Lieve vrienden en familie in België, ik kijk er erg hard naar uit om jullie terug te zien, om mijn verhalen te vertellen, mijn souveniers te delen en jullie te laten beseffen wat voor een prachtig land Honduras is !
Morgen mijn allerlaatste dag in Santa Rosa, woensdag brengt mijn gastvader mij naar LaPaz, waar Lotte woont en donderdag reis ik met haar naar Tegucicalpa om het vliegtuig op te stappen naar Miami, Londen en tot slot: ZAVENTEM !

tot snel
Jellemieke, Jally, Jelly, Jellie, Jalamicke, Yalamique, Medusa, Yalamick, ...

copan ruinas en aguas termales.. of toch niet?

Hallo allemaal !

De blogberichten volgen elkaar nu snel op, omdat er allemaal leuke dingen gebeurd zijn de laatste dagen!
Zoals jullie konden lezen schreef ik zaterdag dat ik jammer genoeg toch niet naar Copan Ruinas zou gaan.. Toen ik lui in de zetel lag en aan het bedenken was wat ik zou kunnen doen, kwam mijn gastvader zeggen dat we tóch zouden gaan! Enthousiast liep ik naar mijn kamer en maakte me klaar. Na 2 minuten lag ik terug in de zetel.. Een uur later lag ik daar nog steeds, want niemand had enige actie ondernomen.. Tot mijn grote teleurstelling kwam mijn gastvader zeggen dat alleen hij en ik wilden gaan (ik zag daar geen probleem in, maar hij blijkbaar wel..) en dat we beter een andere dag zouden gaan. Ik probeerde hem nog te overtuigen, maar uiteindelijk ging hij naar de keuken en ik bleef tv kijken in de living. Rond 13u30 kwam Jesus (3e keer goeie keer!) voorbij en zei: we vertrekken over 5 minuten! Even later zat ik dus samen met Jesus en Ramon (opa) in de auto voor een 2uur durende rit naar Copan Ruinas! Rond 16u kwamen we aan in het stadje en reden meteen naar het vogelpark, want we wisten niet om hoelaat dat zou sluiten. We deden met zijn drieën de tour en trokken foto's met de guacamayas ! Daarna reden we naar het centrum en kon ik alle namen op mijn souvenierslijstje doorschrappen, wat een opluchting, alles is gekocht!

Bijschrift toevoegen

wow !

Jesus en Ramon

Zondag zou ik met 3 vriendinnen naar de aguas termales(warmwaterbronnen) gaan! Om 14u kwamen ze me ophalen en vertrokken we! Ik had er ongelofelijk veel zin in! Maar toen we nog geen 5 minuten onderweg waren.. sloegen we opeens een andere straat in.. We reden een oprit op.. Ik dacht: oh leuk, misschien gaat er nog iemand anders mee.. Plots stopten we en stapten we uit. Ik begreep er niet veel van, maar toen ik uitstapte, zag ik een ingebouwd zwembad en... AL MIJN KLASGENOOTJES! sorpresaa riepen ze allemaal! Ze hadden dus een verrassings-afscheidsfeestje voor mij georganiseerd en ik wist van NIKS ! Natuurlijk begon ik weer te wenen (begint precies een dagelijkse gewoonte te worden haha) en iedereen kwam op mij afgelopen! We kleedden ons meteen om en sprongen het zwembad in! De hele namiddag zwommen we (maar een deel van mijn klasgenoten kunnen niet zwemmen, dus die bleven veilig in het ondiepe!), aten chips (ze hadden speciaal de chips gekocht die ik hier op school altijd koop, omdat die zo lekker is!), trokken massa's foto's, lachten, babbelden en maakten plezier! Ze hadden 3 grote vellen papier met lieve teksten op en Massiel had een paar oorbellen voor me gekocht! Ook kreeg ik een piñata, die ze opvulden met snoep en die ik stuk mocht slaan (een traditie hier in Honduras, voor de kleine kinderen die jarig zijn), de 1e piñata in heel mijn leven, wow!
Tot slot hadden ze een t shirt laten maken met op de voorkant HONDURAS en 2 dolfijnen en op de achterkant al onze namen! Het was echt een heel speciale dag, zeker omdat het zo onverwacht was!
Het is officieel: ik heb de beste klas van heel Honduras!

Sophia-Gabby-Celeste-Massiel-ik-Anahi-Sayda-Mariam-Acosta-Diana

ik-Anahi-Gabby-Acosta-Mariam

Mariam en ik

Anahi en ik

PIÑATAAA !

Sayda-Diana-Anahi-ik-Celeste-Gabby-Sophia-Acosta

ik-Acosta-Anahi-Sayda-Gabby-Celeste

Zo blij met mijn nieuwe t shirt !

poseren met mijn nieuwste t shirt !

Acosta-Massiel-ik-Celeste-Sophia-Mariam-Anahi

ik hou van je, God bless you, Jally we wensen je het allerbeste toe!

Dag Jellemieke, we zullen u missen :(

Fijne terugreis, we hopen dat je snel terugkeert !

En nu zit ik te wachten tot Lien en Amira, twee Belgische AFS'ers, aankomen want zij zullen 2 daagjes in Santa Rosa zullen doorbrengen, hoera !

kus

laatste schooldag: afscheid # 1

Hallo allemaal !

Gisteren was mijn laatste schooldag.. Het is moeilijk te beseffen dat ik nu écht nooit meer naar het middelbaar zal gaan.. Ik zal mijn school hier echt missen, want nu ik er zo over nadenk, heb ik hier echt geweldige dagen beleefd.. Mijn dag gisteren begon al vroeg, want ik moest nog veel regelen.

Donderdagavond was ik begonnen aan een petitbeurretaart, voor al mijn klasgenoten, leerkrachten,..

Gisterenochtend vertrok ik naar het centrum, voor mijn gitaarles (die niet doorging want Tulio had besloten om wéér maar eens niet te komen) en nog wat laatste dingen te kopen voor het 'afscheidsfeestje' op school.

Jammer genoeg voelde ik me zo ziek gisteren, maar ik moest en zou naar school gaan, het was immers mijn laatste dag! Misschien was ik ziek van de zenuwen, van het -ik wil nog geen afscheid nemen- gevoel.. We hebben de hele dag geen les gehad en spelletjes gespeeld. Ik had mijn Hondurese vlag bij, waar al mijn klasgenoten en enkele leerkrachten iets voor me hebben opgeschreven. Mijn leerkracht van wiskunde en chemie: Lesly en Graciela, hadden zelfs een aandenken van Honduras voor mij gekocht! Lesly kocht een super mooi handtasje met mijn naam op en Graciela een leuk portemoneetje! Het deed me toch wel iets, dat zélfs de leerkrachten mij zouden missen.. De laatste 2 lesuren heb ik dan mijn taart uitgedeeld en iedereen vond hem écht super lekker, jis! Dan nog naar de andere leerkrachten gaan rondbrengen, naar profe Roberto (die mij vertelde dat het school mij zal missen, dat ik de beste AFS-student was die ze in al die jaren op school al gehad hebben!), naar wat leerlingen van de andere klas,... De dag vloog voorbij en voordat ik het wist was iedereen luidop aan het aftellen voor de bel zou gaan voor de 2 weken vakantie waar iedereen zo naar uitkeek! Toen de bel ging, wou iedereen naar buiten lopen, maar ze draaiden zich om en liepen naar mij toe, om mij nog een laatste knuffel te geven.. Ik was al eventjes aan het wenen en een deel van de klas kon zich dus ook niet inhouden.. We trokken nog een laatste groepsfoto met mijn Hondurese vlag en vertrokken naar huis. De hele terugweg heb ik al wenend in het busje gezeten..

Ik had verwacht dat het 1e afscheid moeilijk zou zijn, maar dat ik zoveel zou moeten wenen en hen zó zou missen, dat had ik toch anders ingeschat.. Gelukkig heb ik nu nog anderhalve week vakantie voor ik terugkeer naar België en ga ik zeker nog met een deel van mijn klasgenoten afspreken!

Vandaag zou ik normaal naar Copan Ruinas gaan, had mijn gastvader mij beloofd, maar de plannen zijn jammer genoeg veranderd, dus ik zit een dagje thuis.. Geen idee wat ik zal gaan doen.

Morgen mag ik met Anahi, Acosta en Mini (klasgenoten) mee naar de warmwaterbronnen, een namiddagje zwemmen en genieten, hoera!

Voor de rest, gewoon genieten van mijn laatste 1,5 week Honduras en dan.. het vliegtuig op, brr het komt dichterbij !

Tot snel,

Jellemieke

ik en Anahi

de petitbeurre taart

celeste-ik-Mariam

ik en Stephanie (Mini)

Daniel en ik

Ik had voor elk klasgenootje een armbandje ge-macramee-dtdtdt en daar wilden ze natuurlijk wel een foto van,
boven de overheerlijke petitbeurre taart!

Ik en mijn leerkracht Chemie
Het grappige was dat ze nét vandaag geen hakken aanhad,
maar ik leefde met haar mee en schoof dus vergenoeg naar voren,
zodat het niet zou opvallen (en zij stond op de tippen van haar tenen!)

veel te vertellen

Hallo allemaal !

De laatste weken zoveel leuke dingen gebeurd, dat dit wel eens een lang blogbericht zou kunnen worden! Ik zal beginnen bij het begin!
* NAAR TELA MET AFS *
Op vrijdag 7 juni vertrok ik met de bus naar San Pedro, waar een bus (wat een busJE bleek te zijn) van AFS me zou opwachten.. Ik hoopte dus in San Pedro Lotte en Alexis terug te zien, maar jammer genoeg, toen ik ongeveer halfweg was, belde Lotte me om te zeggen dat zij en Alexis met een ander AFSbusje naar Tela zouden riezen! Ik zag er echt tegenop om enkel met de Italianen die in San Pedro wonen in het busje te zitten, maar ik had geluk! De AFS'ers van het vrijwilligersprogramma gingen ook mee naar Tela en dus heb ik heel de rit met Lisa, een Vlaams meisje gebabbeld! Zij heeft toerisme gestudeerd en dankzij haar heb ik besloten om toerisme te gaan studeren, het was zo een opluchting om eindelijk te weten wat ik wil studeren! De rest van het weekend was vooral gezellig samenzijn met AFSvrienden en omdat AFS Honduras dit jaar 50 jaar bestaat kregen we op zaterdag een lekker stukje taart! Jammer genoeg was het al snel zondag en keerde ik terug naar Santa Rosa..

Ik- Lotte- Alexis in het park in Tela

La playa !

taart voor 50 jaar AFS

* Dia Del Estudiante *

De maandag na mijn AFSweekend werkten we op de school de hele dag aan de decoratie van de dag van de leerling. Dinsdagochtend kwam Tulio niet opdagen om mij gitaarles te geven, maar gelukkig had ik afgesproken met Leo en Mini om nieuwe kleren te gaan kopen,(want vandaag moeten we niet in uniform naar school!) Mijn 1e keer shoppen in Honduras en het was plezant! We kleedden ons om in het appartement van leo en daarna vertrokken we naar school! Niemand had vandaag les en al snel begon de ‘talentenjacht’ met verschillende optredens (dans en zang) en de eerste 3 werden beloond met een trofee! Het was heel plezant om naar te kijken en te supporteren voor mijn klasgenoten, die meedansten (voornamelijk voor de extra punten die ze daarvoor zouden krijgen!) en ze eindigden 4e!

Ik met Profe Roberto, de onderdirecteur van school

Ik-Mini-Leo en Acosta

de decoratie

mijn dansende klasgenoten!

* NAAR LEPAERA MET LEO *

Vrijdagavond na school ging ik mee met Leo naar Lepaera, een dorpje op ongeveer 1,5 uur rijden vanuit Santa Rosa. De eerste keer dat ik bij een Hondurese vriendin blijf slapen! De 1e avond was het heel gezellig en keken we een film, maar al snel was ik moe, dus rond 22u gingen we slapen.  Onze zaterdag begon al om 6u ‘s morgens, want iedereen was wakker. We keken de film van de vorige avond af en daarna kreeg ik een rondleiding door het huis! Zo een leuk dorpje dat Lepaera is! Het is doodnormaal dat er koeien en paarden over de wegen lopen en bijna iedereen leeft van het kopen en verkopen van Koffie. We zetten ons boven op het dak van het huis (dat erg groot is, en volledig open, want in de ‘koffiemaanden’ wordt daar de koffie gedroogd) en begonnen aan de fotoalbum die ik voor mijn Hondurese familie wou maken, als aandenken. Bijna de hele dag hebben we daar aan gewerkt, maar het resultaat is echt mooi! Tussendoor gingen we nog even op familiebezoek  bij de oma, maar dat was vrij saai.. Gelukkig ging de tijd snel voorbij door het tv-kijken.  Ik kreeg een rondleiding van Leo in het koffiebedrijf  van haar papa en ik vond het heel interessant om heel de uitleg te horen hoe koffie gemaakt wordt! Ik had nog niet echt fincas bezocht (koffieplantages), maar het leek wel of heel Lepaera vol staat met fincas! Zondagochtend vertrokken we naar LaCampa om de canopy te doen, wat echt een van de beste ervaringen was van heel mijn AFS jaar! Hier enkele wistjedatjes om het niet te eentonig te houden!

WIST JE DAT

-        -  Ik na de 1e sprong van de canopy, zo op mijn benen stond te trillen dat 1 van de gidsen mij bij de hand nam, zodat ik kon gaan zitten .

-         - Ik van elke sprong een filmpje heb gemaakt, maar enkel in het 1e filmpje heeeeel hard heb geschreeuwd. (en jammer genoeg de camera verkeerd hield, waardoor jullie bij het kijken van het filmpje jullie hoofd moeten draaien)

-          De 6 ‘sprongen’ in totaal 3,5 km kabel waren

-          De eerste 4 sprongen op een hoogte van 300 meter waren

-         Deze canopy de hoogste is van heel Centraal Amerika

-          Ik slechts 12 euro betaalde voor deze unieke ervaring

-          Oskar, het broertje van Leo, al sinds zijn 11e auto rijdt?

-          Leo een geweldig cool huis heeft, waar je op het dak een pleintje hebt, waar we elke avond voetbalden

-          Ze bij Leo haar thuis ACHT (!!!) auto’s hebben

-          Leo in haar huis een ‘hangmatschommel’ heeft, die ik zo mee zou willen nemen naar België

-          Leo ongelofelijk mooie vlechten kan maken

-          Ik een TOPWEEKEND achter de rug heb

-          Ik jullie over 2,5 weken al terug zie

TOT SNEL

Dikke kus  Jellemieke

1 van de 18 foto's in mijn album

1 vd 18 foto's in mijn zelfgemaakte album

Het eindresultaat!

koffie die nog goed moet groeien!

Leo die niet op de foto wou ;) En het dak, waar we de fotoalbum hebben
gemaakt en elke avond voetbalden!

De hangmatschommel, heerlijk!

Leo die mijn haren heeft ingevlochten!

CANOPY!

Helemaal klaar om te springen!

Foto's trekken in de canopy!

Een auto VOL met fruit en groenten, een mini winkeltje in een auto dus.

Het schattige hondje 'doggie' van Leo!

Leo en ik, op terugweg naar Santa Rosa na een geweldig weekend!

Ik zie jullie graag ! Tot binnenkort

living the good life

Hey allemaal !

Ik wil jullie, zo snel eventjes tussendoor, vertellen over de fruitboom in mijn tuin! Het fruit dat er aan hangt, zijn marañoles: ooooooooverheerlijk! Elke dag, voor ik naar school vertrek, wandel ik snel langs de boom en pluk zo'n 10 marañoles om mee naar school te nemen.. Toen ik aan Jesus vroeg hoeveel marañoles er ongeveer aan de boom hangen, zei hij: TWEE tot DRIEDUIZEND! Wow! Heel de buurt en familie geniet ondertussen mee van onze marañolboom!

dozen marañoles om uit te delen

De boom in bloei

Voor het eerst in mijn leven, op een ladder marañoles uit een boom plukken!

Voor de rest heb ik mijn klasgenootjes het 'twee vissen zwemmen in de zee: zegt de ene tegen de andere: haai! Roept de andere vis verbaasd: WAAR?!' mopje vertelt en ze vinden het geweldig! Vandaar dat ik voor de verjaardag van een van mijn vriendinnen het haaienmopje had getekend op haar verjaardagskaartje.

Voor de rest staat er weer een groots 'evenement' op school op het programma: Dia del estudiante, oftewel, dag van de leerling, wat zal plaatsvinden op 11 juni. Wij, als laatstejaars zijn dus al druk bezig met de voorbereidingen! Het thema zal HOLLYWOOD zijn en ik kijk er alvast erg naar uit!

Angie- Sophia- Anahi y Mini

yo

Voor de rest had ik gisterenochtend een ongelofelijk interessant gesprek met Ramon, mijn gastopa! Hij verteld over zijn leven van vroeger en je kan echt geen enkel beroep opnoemen wat hij niet heeft gedaan! Zo vertelde hij mij onder andere dat hij gewerkt heeft op een cruiseschip, radiopresentator is geweest, ... Echt ongelofelijk, zo een interessante man! Hij vertelde dat het leven vroeger hier nóg goedkoper was! Nu is 25 lempiras gelijk aan 1 euro... Zijn schoenen heeft hij, veeeeeele jaren geleden, gekocht voor 4 lempiras, of met andere woorden: 16 eurocent! Je kon voor 1 lempira, zo'n 500 bananen kopen en toen hij een keer een vliegtuigticket van Honduras naar Miami nodig had(om als electricien op een cruiseschip te gaan werken voor 6 maanden), betaalde hij 160 Lempiras, wat dus maar 6.40 euro is! Hij bleef zo verschillende voorbeelden opnoemen en ik bleef maar lachen van ongeloof. Kan je je het al voorstellen? Schoenen voor nog geen 20 eurocent? Natuurlijk is het leven ondertussen alweer wat duurder geworden, maar in vergelijking met België is het hier heerlijk goedkoop! Ik ben er zeker van dat ik in België terug aan de 'dure' prijs van alles zal moeten wennen! Maar dat zijn zorgen voor over een maandje !

dikke kus, 

Jellemieke