Na een korte klacht dat ik te weinig op mijn blog
schreef (en ik die dacht dat ik jullie verveel als ik teveel schrijf, wat dus
niet zo blijkt te zijn) volgt er hier dus een sneller blogbericht, geschreven
met heel veel plezier!
De afgelopen week heb ik
elke voormiddag op mijn vrijwilligerswerk doorgebracht. Het is echt de meest
perfecte bezigheid waar ik op had kunnen hopen! De kindjes die daar naar school
gaan zijn niet allemaal even rijk, iets wat ik meteen zag als ze hun breedste
glimlach opzetten wanneer ze mij zien. Best moeilijk om naar te kijken, als je
ziet dat een groot deel van de kindjes zwarte tanden hebben. Ondanks het feit
dat ze het niet allemaal even gemakkelijk hebben thuis, is het zo speciaal om
te zien hoe gelovig deze kinderen zijn. Anderen zouden het misschien
omschrijven als een soort sekte waar de ouders, leerkrachten en kerk zo op de
kinderen inpraten dat ze wel MOETEN geloven, maar zo zie ik het niet. Ik vind
het prachtig om te luisteren en kijken hoe de kindjes elke ochtend in de klas
bidden tot God. Hun handjes tegen elkaar voor hun gezichtjes, de ogen gesloten
en vol overtuiging God bedanken voor het feit dat ze vanmorgen wakker geworden
zijn, eten hebben, … Ik bid dan ook elke ochtend mee om mijn familie hier en
jullie daar allemaal te beschermen.
Mijn ‘werk’ in het
schooltje bestaat vooral uit helpen. Helpen
hoe je mama en papa moet spellen, de nummers leren schrijven, de klok leren
lezen , de dagen van de week leren,… Daarnaast leer ik hen ook af en toe wat Engelse
woordjes. Soms doen we samen wat spelletjes en die zijn niet altijd even
gemakkelijk om in het Spaans uit te leggen, maar met de hulp van de leerkracht
en mijn beste Spaans is het al elke keer goedgekomen. Het blijft ongelofelijk
leuk om te zien hoe blij de kindjes zijn als ik er ben. Ze komen dan allemaal
op me afgelopen en er ontstaat een hele kring van schattige Hondurese kindjes
rondom mij die allemaal een knuffel en een aaitje over hun hoofdje willen en
geloof mij, dan smelt je gewoon!
Afgelopen week was het ook
de eerste keer dat ik naar de basketbaltrainingen ben geweest. Het was
ongelofelijk vermoeiend, maar het deed zo goed nog een keertje echt te sporten
ipv altijd maar op die fitnesstoestellen! Ik was nogal slecht in vergelijking van
de andere van mijn groep (die bijna geen enkele bal op de ring missen), maar
met 3 trainingen in de week zal ik wel snel verbeteren hoop ik. Het grootste
ramp van alles waren mijn SCHOENEN! De sporthal heeft een gewone stenen vloer,
waardoor ik met de sportschoenen (die trouwens half uit elkaar vallen) het
gevoel had dat ik aan het schaatsen was. Ik kon niet snel lopen zonder te
vallen, dus schuifelde ik maar wat op en neer, tot grote frustratie
van mijn medespelers natuurlijk. Vandaag ben ik nieuwe sportschoenen gaan kopen
waarmee ik hoop eindelijk rond te kunnen rennen zoals ik wil!
Volgende week beginnen mijn
gitaarlessen en ik hoop dat ik dan genoeg bezigheden heb verzameld om me niet
meer te vervelen!
¡ Que le vaya bien!
Jellemieke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten